Η βουλευτής της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη μίλησε την Παρασκευή (14/9) σε επιχειρηματικό φόρουμ, για το μέλλον της Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή κρίση που διοργανώνεται στη Γαλλία.
Στο ίδιο φόρουμ μίλησαν ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Jurgen Stark, ο Hans Werner-Sinn πρόεδρος του IFO (Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας) και ο χρηματιστής και οικονομικός αναλυτής Dirk Muller.
Η Ντόρα Μπακογιάννη αναφέρθηκε στη μεγάλη προσπάθεια που κάνει η Ελλάδα για να βγει από την οικονομική κρίση και τόνισε ότι απαιτούνται επενδύσεις σημειώνοντας ότι: "Μπορεί να κάνουμε αιματηρές οικονομίες, μπορεί να περάσουμε όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται, μπορεί να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις, κανείς όμως δεν πρόκειται να επενδύσει στην Ελλάδα, εάν διαρκώς διαβάζει στις εφημερίδες ότι η Ελλάδα σήμερα ή αύριο θα φύγει από την ευρωζώνη. Γι αυτό είναι σημαντικό να καταλάβουν όλοι ότι σε αυτή την κοινή Ευρώπη θα είναι προς όφελος μας να μπαίνουμε που και που στην θέση των ευρωπαίων εταίρων μας. Είναι θετικό ότι η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σόιμπλε έχουν κάνει δηλώσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Και κατά την γνώμη μου – ξέρω ότι ο κύριος Jürgen Stark δεν συμμερίζεται την άποψή μου – και η απόφαση του κυρίου Ντράγκι είναι πολύ θετική. Το ευρώ είναι μη αναστρέψιμο είπε ο Μάριο Ντράγκι. Βασικά θα έπρεπε να προσθέσει «επειδή εμείς θα φροντίσουμε για αυτό»".
Ακολουθούν σημεία ομιλίας της Ντόρας Μπακογιάννη
Ευχαριστώ πολύ την GHE (Εταιρία για την προώθηση Μικρομεσαίων Εμπόρων στην Ευρώπη) που με κάλεσε σε αυτή την 17η συνάντηση επιχειρηματιών εδώ στην Άρλ.
Είναι τολμηρό που καλέσατε μια ελληνίδα πολιτικό ως συνομιλήτρια των Hans-Werner Sinn και Jürgen Stark. Τόλμη, που έχουν ανάγκη και οι δυο πλευρές, αν θέλουμε να μιλήσουμε ανοιχτά και ειλικρινά για την ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση.
Εσείς όλοι, βομβαρδίζεστε επί δύο χρόνια, με ειδήσεις για την Ελλάδα. Πολλά λανθασμένα πράγματα γράφτηκαν, και πολλά λανθασμένα σχόλια έγιναν αυτή την περίοδο. Θα σας κάνω μια σύντομη περιγραφή της κρίσης από την δική μας οπτική γωνία.
Η αλήθεια είναι, ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, μετά τα επτά χρόνια χούντας, και ειδικότερα μετά το 1981, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, μπήκε σε μια λογική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα, ο ελληνικός λαός να συνηθίσει να ζει πέρα από τις δυνατότητες του. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι εμείς δανειζόμασταν συνέχεια χρήματα, και ο προϋπολογισμός δεν ήταν ποτέ ισοσκελισμένος. Το ελληνικό κράτος ήταν πολύ μεγάλο, υπήρχε διαφθορά και έκανε τα πάντα για να υποφέρει ο ιδιωτικός τομέας. Αυτό βεβαίως δεν ήταν μόνο ελληνική μέθοδος. Την δεκαετία του '80 σε όλη την Ευρώπη υπήρχε η νοοτροπία, ότι μπορείς να περιμένεις πάνω κάτω τα πάντα από το κράτος. Επιπρόσθετα, είχαμε ένα φορολογικό σύστημα το οποίο πρακτικά δεν λειτουργούσε, δηλαδή αυτοί που είχαν τα περισσότερα λεφτά, πλήρωναν λίγους φόρους, ενώ οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, που δεν είχαν άλλη επιλογή πλήρωναν όλους τους φόρους.
Φταίμε εμείς οι πολιτικοί γι αυτό; Σίγουρα. Η Ελλάδα όπως ξέρετε είχε 12 θεούς. Οι πολιτικοί εφεύρεσαν το 13ο θεό. Τον θεό του πολιτικού κόστους. Αυτόν τον θεό τον φοβόμασταν περισσότερο εμείς οι πολιτικοί.
Στην αρχή της δεκαετίας του '90, για μια σύντομη περίοδο είχαμε μια φιλελεύθερη, κεντροδεξιά κυβέρνηση, η οποία προσπάθησε να αλλάξει την οικονομία, και να περάσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αυτή την κυβέρνηση όμως, οι Έλληνες την άλλαξαν γρήγορα, γιατί είναι πάντοτε πιο ωραίο να ακολουθείς εκείνους που σου λένε ότι υπάρχει τρόπος να βρεις λεφτά.
Μετά η Ελλάδα μπήκε στην ζώνη του Ευρώ, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ότι το κράτος μπορούσε να δανειστεί όσα χρήματα ήθελε, υπό τις ίδιες συνθήκες και με τα ίδια επιτόκια με την Γερμανία. Και καμία ευρωπαϊκή αρχή, καμία ιδιωτική τράπεζα δεν αναρωτήθηκε πως γίνεται αυτό. Και μετά ήρθε η κρίση.
Πρέπει να αναρωτηθούμε πραγματικά, μιλάμε για μια ελληνική κρίση; Τώρα ξέρουμε ότι μιλάμε για μια, ευρωπαϊκή κρίση, μια κρίση του ευρώ, αλλά και του ευρωπαϊκού ιδεώδους.
Όταν πριν από 10 χρόνια με μεγάλο ενθουσιασμό χειροκροτήσαμε το ευρώ, ήδη υπήρχε η απορία, κατά πόσο αυτή η νομισματική ένωση ήταν προετοιμασμένη για μια κρίση, γιατί γνωρίζαμε ότι ναι είχαμε μεν κοινό νόμισμα, χωρίς όμως να υπάρχει κοινή οικονομική πολιτική. Είχα πει, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, ότι εμείς στην ΕΕ βρισκόμασταν –και ακόμα είμαστε θεσμικά- περίπου όπου βρισκόταν η Αμερική το 1794! Πριν δηλαδή η κατάσταση οδηγήσει τις Πολιτείες να αποφασίσουν μιαν ισχυρότερη, μόνιμη και σταθερή, ομοσπονδοποίηση του Αμερικανικού συστήματος.
- Αδύναμη, κεντρική εξουσία και οικονομική διεύθυνση.
- Αυτόνομες οικονομικές πολιτικές από τις Πολιτείες.
- Οικονομική κρίση και ασήκωτα χρέη σε ορισμένες απ' αυτές.
Αυτά χαρακτήριζαν την αμερικανική ομοσπονδία τα πρώτα χρόνια. Όμως η άποψη ότι η Αμερικανική Ομοσπονδία, αντιμετώπιζε μιαν εξωτερική απειλή, τη Βρετανία, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο οικονομικής κατάρρευσης ορισμένων Πολιτειών λόγω των χρεών, τους οδήγησε σε ενίσχυση της κεντρικής πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης, σ' αυτό δηλαδή που πολλοί ισχυρίζονται ότι χρειαζόμαστε κι εμείς εδώ, στην Ευρώπη. Η κατάσταση μετά την εισαγωγή της νομισματικής ένωσης είναι δυστυχώς αντίστοιχη.
- Κοινό νόμισμα και νομισματικό σύστημα, αλλά εθνικός έλεγχος της δημοσιονομικής πολιτικής, της χρηματοδότησης και των τραπεζών.
- Κοινά επιτόκια αλλά όχι φορολογική πολιτική.
- Ένα νόμισμα, αλλά σχεδόν κανένας πολιτικός και οικονομικός κεντρικός μηχανισμός διαχείρισης, διακυβέρνησης αν θέλετε, της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Και κάποια στιγμή, καταλάβαμε όλοι, ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, χρειαζόταν πολύ χρόνο για να πάρουν αποφάσεις. Και ότι η Ευρώπη νοσεί από έλλειψη μεταρρυθμιστικών δυνάμεων και έζησε πολλά χρόνια πέρα από τις δυνατότητες της, με δανεικά. Την εποχή της παγκοσμιοποίησης με τις παγκόσμια δικτυωμένες οικονομικές αγορές, και τα νέα πολυ-πολικά κέντρα ισχύος, χαρακτηρίζεται ακόμα από ξεπερασμένες ιδέες εθνικής κυριαρχίας. Αυτό φαίνεται στην λεγόμενη «ενωτική μέθοδο» της Συνθήκης της Λισαβόνας με τον κυρίαρχο ρόλο των επικεφαλής των κυβερνήσεων που λαμβάνουν αποφάσεις στο Συμβουλίου της Ευρώπης. Αντίθετα πρέπει η «κοινοτική μέθοδος» να γίνει εκ νέου κανόνας.
Ο Χέλμουτ Κολ πριν από ένα χρόνο είπε σε μια προσωπική συνομιλία, ότι θα είχε χειριστεί αλλιώς την ελληνική κρίση, εξηγώντας εξ αρχής ότι υπό καμία συνθήκη δεν θα έπρεπε να βγει η Ελλάδα από την ζώνη του ευρώ. Και η αλήθεια είναι, ότι το τίμημα που θα πληρώσει η Ελλάδα σε περίπτωση εξόδου της από την ευρωζώνη δεν οφείλεται μόνο στις κακές κυβερνήσεις ή την ανικανότητα των ηγεσιών να περάσουνε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά και στα συνεχή σχόλια – λυπάμαι κύριε Hans-Werner Sinn – ότι κατά την γνώμη σας η Ελλάδα έπρεπε να βρίσκεται εκτός ευρωζώνης, και αυτό θα είχε μεγάλο κόστος για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Με αυτό το σχόλιο φτάνω στο σήμερα. Η Ελλάδα έχει μια καινούρια κυβέρνηση που αποτελείται από τρία κόμματα, η οποία είναι αποφασισμένη να περάσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αλλά πρέπει όλοι να καταλάβουν, ότι το σκληρό μνημόνιο που έχει επιβάλει η τρόικα, μέχρι τώρα έχει φέρει μόνο αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Η ύφεση είναι διπλάσια από την προβλεπόμενη. Οι μισθοί στης Ελλάδα έχουν μειωθεί κατά 20,3%. Οι συντάξεις επίσης. Η ανεργία φτάνει σήμερα το 25% και στους νέους το 55%. Για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η φτώχεια αυξάνεται.
Τι μπορεί να συμπεράνει κανείς από αυτό; Ο Νότος έχει ανάγκη από μια καινούρια πολιτική, πλήρη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, ένα κράτος που κάνει οικονομία, συγχρόνως όμως χρειάζεται μέτρα που προωθούν την ανάπτυξη. Και δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη εάν δεν προωθηθούν ξεκάθαρα οι επενδύσεις.
Υπάρχουν πολλά ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά κυρίες και κύριοι εδώ πρέπει να είμαστε σαφής. Μπορεί να κάνουμε αιματηρές οικονομίες, μπορεί να περάσουμε όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται, μπορεί να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις, κανείς όμως δεν πρόκειται να επενδύσει στην Ελλάδα, εάν διαρκώς διαβάζει στις εφημερίδες ότι η Ελλάδα σήμερα ή αύριο θα φύγει από την ευρωζώνη. Γι αυτό είναι σημαντικό να καταλάβουν όλοι ότι σε αυτή την κοινή Ευρώπη θα είναι προς όφελος μας να μπαίνουμε που και που στην θέση των ευρωπαίων εταίρων μας. Είναι θετικό ότι η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σόιμπλε έχουν κάνει δηλώσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Και κατά την γνώμη μου – ξέρω ότι ο κύριος Jürgen Stark δεν συμμερίζεται την άποψή μου – και η απόφαση του κυρίου Ντράγκι είναι πολύ θετική. Το ευρώ είναι μη αναστρέψιμο είπε ο Μάριο Ντράγκι. Βασικά θα έπρεπε να προσθέσει «επειδή εμείς θα φροντίσουμε για αυτό».
Κυρίες και κύριοι, πήγα σε γερμανικό σχολείο. Ξέρω ότι ο φόβος του πληθωρισμού, για ιστορικούς και οικονομικούς λόγους αποτελεί μια μόνιμη απειλή. Πρέπει όμως να αναλογιστούμε το μέλλον, και για πρώτη φορά τα τελευταία δυο χρόνια γίνεται σαφές ότι το ευρωπαϊκό όραμα έχει γίνει πολύ θολό. Όταν πριν από 3 χρόνια ήμουν υπουργός Εξωτερικών, όλες οι χώρες γύρω μας ήθελαν να ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για τις ευρωπαϊκές αξίες, για τις δημοκρατικές δομές, για το κοινωνικό μας σύστημα. Η συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας έχει φέρει την κρίση από το χαρτί, τις εφημερίδες σε όλο της το μέγεθος στην καθημερινότητα εκατομμυρίων Ευρωπαίων. Ειδικά για αυτούς οι οποίοι ήδη αντιμετωπίζουν τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή μεγάλοι σε ηλικία εργάτες, μικροί καταστηματάρχες, ανειδίκευτοι νέοι, συνταξιούχοι και άνθρωποι που μένουν στις περιφέρειες των μεγάλων αστικών κέντρων η κρίση είναι καταστροφική.
Σήμερα μας είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε το νέο πρόσωπο της Ευρώπης: το 2012, σύμφωνα με την Κομισιόν 115 εκατομμύρια ευρωπαίοι απειλούνται άμεσα από την φτώχεια.
Ακόμα και η Γερμανία δεν είναι πια ασφαλής από την φτώχεια, ή και η Γαλλία, η οποία είναι σε ίδια κατάσταση, και όπου ο φόβος της φτώχειας είναι ακόμα μεγαλύτερος απ' ότι στην Ελλάδα.
Στο Βερολίνο, την πρωτεύουσα της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, ένα στα τρία παιδιά, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην Γαλλία, την χώρα στην οποία είναι υψηλές οι κοινωνικές παροχές, περισσότεροι από τους μισούς Γάλλους φοβούνται ότι θα βρεθούνε στον δρόμο, ακόμα και μεταξύ τον δημοσίων υπαλλήλων επικρατεί αυτός ο φόβος.
Η ευρωπαϊκή κρίση απειλεί ένα καθηγητής μαθηματικών από το Άρλ, ο οποίος φοβάται να βρεθεί στον δρόμο.
Η ευρωπαϊκή κρίση απειλεί μια χωρισμένη γυναίκα από το Αμβούργο η οποία ενώ ψωνίζει αναρωτιέται πως θα σπουδάσει τα παιδιά της, και εάν οι σπουδές τους θα τους βοηθήσουν να βρουν δουλειά στο μέλλον.
Ευρωπαϊκή κρίση είναι ότι ο Διευθύνοντας Σύμβουλος της Unilever Europe, εξηγεί ότι η επιχείρηση του έχει προετοιμαστεί για την επιστροφή της φτώχειας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και θα εφαρμόσει πρακτικές που χρησιμοποιούνται σε πρόσφατα εκβιομηχανισμένες χώρες, όπως η Ινδονησία και η Αίγυπτος, στην πώληση προϊόντων στην Ισπανία.
Η ευρωπαϊκή κρίση βρίσκεται στα πορτοφόλια και στα μυαλά, είναι ένας φόβος, ένα κακό προαίσθημα το οποίο αναστέλλει, παραλύει και εμποδίζει να γίνουν νέα πράγματα. Χειρότερα ακόμα, μαζί με τον φόβο έρχεται και η καχυποψία. Στην Ευρώπη κανείς δεν πιστεύει κανέναν πια. Η πολιτική φαίνεται να έχει απαξιωθεί, αλλά και οι επιχειρήσεις.
Οι Γερμανοί τον θεσμό που εμπιστεύονται λιγότερο ακόμη και από τις μεγάλες επιχειρήσεις είναι την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση εμπιστοσύνης. Ακόμα και στον χώρο ψυχαγωγίας φαίνεται αυτό. Ποια σειρά βλέπουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι; Τον Dr House. Ένας κυνικός γιατρός με έλλειψη κινήτρου, μισάνθρωπος, έδιωξε τον ευγενικό George Clooney της δεκαετίας του '90 από της καρδιές των τηλεθεατών. Και ποιο μήνυμα θέλει να μας περάσει αυτός ο καλός γιατρός τα τελευταία οκτώ χρόνια; Όλοι, οι πάντες, λένε ψέματα.
Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα, στην οποία εμείς οι πολιτικοί πρέπει σήμερα να εργαστούμε. Χαρακτηρίζεται από την πρόκληση για μας τους πολιτικούς αλλά και για τους επιχειρηματίες, να μην θεωρήσουν τίποτα ως "business as usual" πλέον. Μερικοί αντιδρούν σε αυτούς τους καιρούς της κρίσης με το να μην θέλουν αλλαγές, εγώ πιστεύω όμως ότι η λύση βρίσκεται στο να είσαι ανοικτός σε αλλαγές. Πιο κοντά πρέπει να έρθουμε, περισσότερη διαφάνεια χρειαζόμαστε, μεγαλύτερη ανάληψη υποχρεώσεων, πιο υπεύθυνοι πρέπει να γίνουμε.
Έχουμε πολλές ευρωπαϊκές και παγκόσμιες επιχειρήσεις στην χώρα μας, οι οποίες αντιμετωπίζουν αρκετές δυσκολίες αυτή την περίοδο, και αναρωτιούνται εάν θα μπορέσουν να μείνουν στην Ελλάδα. Τα πρότυπα ωστόσο που χρησιμοποιούν σε εμάς, είναι χρήσιμα για όλους. Γι αυτό τον λόγο θέλω να σας δώσω κάποια θετικά παραδείγματα.
Άκουσα ότι μία γνωστή αλυσίδα σουπερμάρκετ, η οποία δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα, θα πραγματοποιήσει στην Γερμανία στις υπεραγορές της μια «ελληνική εβδομάδα» γιατί θέλησε ειδικά τώρα να προωθήσει την ιστορία, της ποιότητας των ελληνικών προϊόντων. Αυτό είναι ακριβώς το σωστό μήνυμα στην σωστή στιγμή στην Γερμανία.
Σύμφωνα με έκθεση του Συνδέσμου Γερμανικών Επιμελητηρίων Βιομηχανίας και Εμπορίου (DIHK) που δημοσιεύτηκε την 30η Αυγούστου 2012, υπάρχουν τα πρώτα θετικά μηνύματα για το μέγεθος και την ταχύτητα προσαρμογής της Ελλάδας και των υπόλοιπων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Σημειώνουν χαρακτηριστικά γερμανοί αναλυτές, πως οι χώρες αυτές έχουν υλοποιήσει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από εκείνες που τους αναγνωρίζονται.
Η έκθεση βασίζει την εκτίμηση της σε δύο δείκτες:
• Το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος που έχει μειωθεί σημαντικά στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Ισπανία. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, το εργασιακό κόστος μειώθηκε περίπου 15% από το 2010, σύμφωνα με τη έκθεση.
• Τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών - η διαφορά μεταξύ της αξίας των εξαγωγών και των εισαγωγών αγαθών και υπηρεσιών -συρρικνώνονται. Η Ελλάδα μείωσε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατά 54% μεταξύ 2008 και 2011. Οι εξαγωγές της χώρας έχουν ανακτήσει το επίπεδο που είχαν το 2007, παρόλο που η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 27% από τότε.
Σύμφωνα με την έκθεση του Συνδέσμου, οι γερμανοί αναλυτές υποστηρίζουν πως η ζώνη του ευρώ έχει κάνει σημαντική πρόοδο στις διαρθρωτικές αλλαγές ενώ για πρώτη φορά αναγνωρίζουν πως η διαδικασία προσαρμογής των εμπορικών ανισορροπιών στη ζώνη του ευρώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Θετικό σημείο επίσης, της έκθεσης των γερμανικών επιμελητηρίων αποτελεί η εκτίμηση πως οι προσπάθειες που κάνουν οι χώρες της ευρωζώνης να γίνουν πιο ανταγωνιστικές θα αρχίσει να αποδίδει καρπούς το 2013.
Σε άλλα στοιχεία, προβλέπεται ότι η ζώνη του ευρώ θα έχει ανάπτυξη της τάξης του 0,7% το 2013, σε αντίθεση με την ύφεση του 0,2% του 2012.
Οι επόμενοι δυο μήνες είναι κρίσιμοι. Η Ευρώπη σήμερα δεν πρέπει να μείνει στάσιμη, οι αποφάσεις θα ληφθούν τώρα. Υπάρχει ένα ρητό: η Ευρώπη είναι ένα ποδήλατο, το οποίο η τρέχει μπροστά ή μένει στάσιμο και πέφτει. Δεν πρέπει να αφήσουμε την Ευρώπη να πέσει.
Έχουμε διανύσει μακρύ δρόμο. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο λίγοι πίστεψαν στην Ευρώπη. Εμείς όμως τα καταφέραμε. Η νέα γενιά βλέπει την Ευρώπη ως αυτονόητο. Θέλω να κλείσω την ομιλία μου με την καταγωγή της λέξης Ευρώπη: η Ευρώπη είναι αυτή που βλέπει ευρέως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου